หญ้าแฝก (ชื่อวิทยาศาสตร์: Chrysopogon zizanioides) เป็นพืชที่มีระบบรากลึกและแผ่กระจายลงไปในดินเป็นแนวดิ่ง เป็นพืชที่มีอายุได้หลายปี ขึ้นเป็นกอแน่น มีใบเป็นรูปขอบขนานแคบปลายขอบแหลม สามารถขยายพันธุ์ที่ได้ผลรวดเร็ว โดยการแตกหน่อจากลำต้นใต้ดิน ในบางโอกาสสามารถแตกแขนงและรากออกในส่วนของก้านช่อดอกได้ เมื่อหญ้าแฝกโน้มลงดินทำให้มีการเจริญเติบโตเป็นกอหญ้าแฝกใหม่ได้

.หญ้าแฝกสามารถจัดแบ่งได้เป็น ชนิด ได้แก่ "หญ้าแฝกลุ่ม" และ "หญ้าแฝกดอน"

. หญ้าแฝกลุ่ม (Vetiveria zizanioides Nash) ในสภาพธรรมชาติสามารถพบในพื้นที่ลุ่ม มีความชื้นสูงหรือมีน้ำขัง ใบมีความยาว 45-100 เซนติเมตร กว้าง 0.6-1.2 เซนติเมตร ด้านหลังใบมีลักษณะโค้งมนถึงเหลี่ยมสีเขียวเข้ม เนื้อใบค่อนข้างเนียน หญ้าแฝกลุ่มที่มีอายุประมาณ 1 ปี จะมีรากหยั่งลึกได้มากกว่า 1 เมตร ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสภาพของดิน และความสมบูรณ์ของต้น

. หญ้าแฝกดอน (Vetiveria nomoralis A.Camus) พบได้ทั่วไปในที่ค่อนข้างแล้งสามารถขึ้นได้ดีทั้งในที่แดดจัดและแดดปานกลาง ปลายยอดใบแผ่โค้งลงคล้ายกอตะไคร้ หญ้าแฝกดอนมีใบยาว 35-80 เซนติเมตร กว้าง 0.4-0.8 เซนติเมตร ใบเป็นสีเขียว หลังใบพับเป็นสันสามเหลี่ยม เนื้อใบหยาบ สากคาย มีไขเคลือบน้อยทำให้ดูกร้านไม่เหลือบมัน หญ้าแฝกดอนมักจะมีรากที่สั้นกว่าหญ้าแฝกลุ่มที่มีอายุเท่ากัน

.การปลูกหญ้าแฝกเพื่อการอนุรักษ์ดินและน้ำ

.พื้นที่ลาดชัน ควรปลูกเป็นแถวเดี่ยวขวางตามความลาดชันของพื้นที่เป็นช่วงๆ แถวของหญ้าแฝกจะเป็นแนวรั้วช่วยชะลอความเร็วของน้ำไหลบ่าหน้าดิน เก็บกักตะกอนดินไม่ให้ไหลลงสู่พื้นที่ตอนล่าง และยังช่วยทำให้น้ำซึมลงดินมากขึ้น

.พื้นที่แหล่งน้ำ การปลูกหญ้าแฝกรอบบริเวณแหล่งน้ำจะช่วยกักเก็บตะกอนดินไม่ให้ไหลลงแหล่งน้ำซึ่งจะช่วยป้องกันการตื้นเขินของแหล่งน้ำ นอกจากนั้นหญ้าแฝกยังช่วยดูดซับสารเคมีก่อนที่จะไหลลงสู่แหล่งน้ำ

.พื้นที่ไหล่ถนน การปลูกแฝกบริเวณด้านข้างของไหลถนนถือได้ว่าเป็นวิธีป้องกันความเสียหายของไหล่ถนนได้ดีวิธีหนึ่ง รากของหญ้าแฝกจะช่วยยึดดินบริเวณไหล่ถนนไม่ให้เกิดการพังทลาย